Nieuwsbrief 17: Oude schoenen kopen.

Gegevens

Gepubliceerd op zondag 14 september 2014 20:01

Geschreven door Super User

Zaterdag 23 aug. 2014.

Gisteren hebben we rondgekeken in diverse winkels en boodschappen gedaan. We hebben ’s avonds lekker ons eigen potje gekookt met eindelijk weer een aardappelen. We hoorden dat je schoenen op het zout er na een paar dagen niet meer uit zien en dat komt ook niet meer goed. Na afloop van de raceweek kun je ze weggooien. Laten we toevallig een kringloop winkeltje ontdekken en ze hadden schoenen in onze maten. Na een poosje snuffelen vertrok ieder van ons met een paar mooie schoenen voor maar 1 dollar per paar. Dat is nog eens low-budget lopen!

Nadat er aan het eind van de middag al veel donkere wolken aan kwamen drijven begon het in de avond te regenen en vannacht heeft het ook flink geregend, dus we waren erg nieuwsgierig hoe het zout er vanmorgen bij zou liggen. Nadat we alle spullen en de brommer achterop de pick-up hadden vastgesjord vertrokken we om ca. 9.00 uur naar het zout voor de keuring. Toen we op de weg naar het zout aankwamen stond er wel een rij van een kilometer te wachten. Om 10.00 uur ging de “gate” open en kon iedereen tegen inlevering van zijn papieren een polsbandje krijgen. Langzaam schoof de rij op en pas tegen 12.00 uur hadden wij ons polsbandje. In de Lange rij bleken we maar een paar auto’s achter Eva Hakansson en haar man Bill te staan. Met Eva hebben wij al een jaar lang contact via internet en zij heeft ons voorzien van veel tips en als we een vraag mailden, dan hadden we de volgende dag antwoord terug. Zij had haar electrisch aangedreven streamliner motorfiets bij zich waarmee zij een wereldrecord heeft van 250 mijlen per uur en dat is heel erg snel.

Ook stond er een man vlak voor ons met een vrij nieuwe Harley Davidson waarmee hij ging racen. Aan het einde van de weg moesten we het zout op rijden, maar er lag toch zeker 10cm water op het zout. Als een bootje reed ieder via een afgebakende route door het water en de prut. De pits waren toch zeker nog 3 km. verder, maar gelukkig werd het steeds droger. In de pits  was het zout nog een beetje papperig. Na uitladen en opzetten van een partytent en wat eten  gingen we naar de administratie en de technische keuring. We zijn maar met de pick-up gegaan en namen (achteraf gelukkig) ook alle gereedschap mee. Dat was toch zeker wel een kilometer van onze pits. Terwijl Aalt en Dik zich aansloten in de rij voor de papieren namen Aalt D., Jan en Hennie de brommer mee om  achteraan de hele lange rij met te keuren motoren aan te sluiten.

Met de papieren ging het redelijk vlot. Aalt moest z’n blauwe polsbandje omruilen voor een rode en kreeg ook nog een goodybag mee. De rij voor de keuring was nog erg lang en dat was eigenlijk ook niet zo erg, want we werden getipt dat er nog een stuurdemper op moest. Na wat rondvragen kwam Indian Mike, die met een kleine 175cc Kawasaki  racet, ons uit de brand helpen.  Hij bleek ook een oude Indian te hebben, dus dat klikte prima. Hij had een reserve demper bij zich en die mochten we lenen of kopen voor $ 25,00 en dat laatste hebben we maar gedaan. Er moest nog wel even geboord worden, dus helemaal teruglopen om een boormachine van Eva te lenen en na wat passen en meten zat de demper op z’n plek en dat was precies op tijd, want Hennie en Dik waren al met de keurmeesters bezig om de overall, helm, handschoenen en laarzen te keuren. Ze vonden nog 2 punten die we moesten aanpassen: de dop van de radiateur moest geborgd worden en om de benzineleiding moest een brandvertragende mof geschoven worden. Daar hadden we nooit van gehoord, maar de collega coureurs zijn hier ontzettend behulpzaam. Er kwam direct al een jongeman aanlopen met zo’n hoesjes van zilverpapier en zo waren wij al weer heel snel klaar voor de herkeuring, maar de Keurmeesters van de organiserende AMA hadden even geen tijd voor ons en we moesten ook nog naar de keurmeester van de FIM. Eindelijk tegen 18.00 uur kregen we de stickers op de kuip geplakt en konden we terug naar ons basiskamp op de KOA camping, waar Maarten en Gerrit inmiddels ook gearriveerd waren. Nu is het team compleet. Morgen moeten we er om 6.00 u uit, want om 8.00 u. Is de rijdersbespreking en dan .  .  ., dan moet het gebeuren.  Aalt is er helemaal klaar voor en we hebben er zin in.

In de snoepwinkel met racing cars, op zoek naar een barometer, maar daar hadden ze nog nooit van gehoord.

De rij achter ons op weg naar het zout.

Wij zelf in de rij. Nog even smeren met zonnebrand.

De rij voor ons op weg naar het zout.

Hier gaan we het “randmeer” op de zoutvlakte oversteken. Heel in de verte, aan de horizon, is de pits te zien.

We rijden maar helemaal naar achteren in de pitstraat en sluiten daar aan.

Aalt is klaar om naar de keuring te gaan. We hebben nog geen buren, maar dat zou snel veranderen.

De dochter van Indian Mike met de Kawa.

Alweer in de rij, nu voor de keuring.

Heel bijzonder. De coureur van deze driewieler racer is blind. Hij heeft een soort sonar op z’n racer gebouwd waarmee hij op de baan kan blijven.

Aalt in gesprek met de keurmeester. Er was even discussie of we wel de juiste AMA klasse hadden, maar uiteindelijk was het zo dat het frame nooit voor publiek te koop is geweest en dus was de klasse indeling juist. 

Hier zijn we dus de hele dag voor in touw geweest: de grote rode sticker met een rondje in de vakjes AMA en FIM. Wij zijn er klaar voor!

• < Vorige
• Volgende >